Kiedy grafit płatkowy ociera się o metal, na powierzchni metalu i grafitu płatkowego tworzy się cienka warstwa grafitu, której grubość i orientacja osiągają określoną wartość. Oznacza to, że grafit płatkowy zużywa się szybko na początku, a następnie spada do stałej wartości. Czysta powierzchnia cierna grafitu metalicznego charakteryzuje się lepszą orientacją, mniejszą grubością warstwy krystalicznej i lepszą przyczepnością. Taka powierzchnia cierna zapewnia niskie wartości współczynnika zużycia i tarcia pod koniec tarcia. Poniższy edytor Furuite Graphite przeprowadzi Cię przez analizę współczynników odporności na zużycie grafitu płatkowego:
Grafit charakteryzuje się wysoką przewodnością cieplną, co pomaga w szybkim odprowadzaniu ciepła z powierzchni tarcia, dzięki czemu możliwe jest zrównoważenie temperatury wewnątrz materiału i powierzchni tarcia. Przy dalszym wzroście ciśnienia zorientowana warstwa grafitu ulegnie poważnemu uszkodzeniu, a szybkość zużycia i współczynnik tarcia również gwałtownie wzrosną. Dla różnych powierzchni tarcia grafitu, im wyższe dopuszczalne ciśnienie, tym lepsza orientacja warstwy grafitu utworzonej na powierzchni tarcia. W środowisku o temperaturze 300–400°C, współczynnik tarcia czasami wzrasta z powodu silnego utleniania grafitu płatkowego.
Praktyka pokazuje, że grafit płatkowy jest szczególnie przydatny w mediach neutralnych lub redukujących o temperaturze 300–1000°C. Grafitowy materiał odporny na zużycie, impregnowany metalem lub żywicą, nadaje się do pracy w mediach gazowych lub ciekłych o wilgotności 100%, ale zakres temperatur jego stosowania jest ograniczony przez odporność termiczną żywicy i temperaturę topnienia metalu.
Czas publikacji: 28 grudnia 2022 r.