Grafiet bevat bepaalde onzuiverheden, dus hoe meet je het koolstofgehalte en de onzuiverheden van lamelgrafiet? Voor de analyse van sporen van onzuiverheden in lamelgrafiet wordt het monster meestal verast of nat ontsloten om koolstof te verwijderen. De as wordt opgelost met zuur en vervolgens wordt het gehalte aan onzuiverheden in de oplossing bepaald. Vandaag legt redacteur Furuite Graphite uit hoe de onzuiverheden van lamelgrafiet worden gemeten:
De methode om grafietverontreinigingen te bepalen is de verassingsmethode, die zowel voordelen als moeilijkheden heeft.
1. Voordelen van de verassingsmethode.
Bij deze verassingsmethode is het niet nodig de as op te lossen met ultrazuivere zuren. Hierdoor wordt het gevaar van het toevoegen van te meten elementen vermeden. Daarom wordt deze methode veel gebruikt.
2. De moeilijkheidsgraad van de verassingsmethode.
Het is ook erg moeilijk om grafietas te detecteren, omdat het verbranden op hoge temperatuur nodig is om de as te verrijken. Bij hoge temperatuur blijft de as aan het monsterbootje plakken en is het moeilijk te scheiden, waardoor de samenstelling en het gehalte aan onzuiverheden niet nauwkeurig kunnen worden bepaald. Alle bestaande methoden maken gebruik van de eigenschap dat platinakroes niet reageert met zuur. De platinakroes wordt gebruikt om vlokgrafiet te verbranden om de as te verrijken, waarna het monster direct in de kroes wordt verhit met zuur om het monster op te lossen. Het gehalte aan onzuiverheden in het vlokgrafiet kan worden berekend door de componenten in de oplossing te meten. Deze methode heeft echter enkele beperkingen, omdat vlokgrafiet een grote hoeveelheid koolstof bevat, waardoor de platinakroes bij hoge temperaturen broos kan worden en gemakkelijk kan breken. Bovendien zijn de detectiekosten erg hoog, waardoor de methode moeilijk breed toepasbaar is. Omdat de conventionele methode de onzuiverheden in vlokgrafiet niet kan detecteren, is het noodzakelijk om de detectiemethode te verbeteren.
Plaatsingstijd: 07-11-2022